Goril ve Çikolata!!!

Eti Canga reklamında müşterilerin dikkatini çekmek ve akılda kalıcılığı sağlamak için “Vanilla Gorilla” filmi için tasarlanan goril figürü kullanılmış. Eti Canga yiyen genç odasına girer, annesi tarafından toplanan ve düzenlenen odasını görünce sinirlenir, gorile dönüşür ve başlar odayı baştan sona dağıtmaya. Sonunda darmadağın olan odayı gören genç aslına döndüğü için mutlu olur ve normale döner. Eti’nin üzerinde durduğu ana tema da “dağınık sevenler” için ETİ CANGA. Bu kampanyanın her reklamında özellikle gençlerin “dağınık” olduğu ve her durumda dağıttığı öne sürülüyor.

 Reklamlarda dikkat çekmek için kullanılan objeler, figürler, ünlüler bazen düşünülenin tam aksine itici gelebiliyor. Ben reklamı ilk gördüğümde; evet reklamı sonuna kadar izledim, müziği ve enerjisi hoşuma gitti ancak “reklam bana ne anlatıyor” kısmına gelince “Eti Canga yeyince ben veya kızım veya oğlum gorile dönüşeceğiz ve dağıtacağız”. Ama neden? Çünkü dağınık seviyoruz. Dağınık sevebiliriz de neden gorile dönüşüyoruz? Goril olayına takmış durumdayım. 
Bir de hiç bir anne baba  evladının bu hale gelmesini istemez. Dağınık çocuk istemez, gorile dönüşen çocuk hiç istemez.   

Reklamın etkisi o kadar büyük ki; ben çikolatanın tadını bile merak etmedim. Hiç almadım. Ta ki kardeşim bana alıncaya kadar. Eti Canga’yı görünce “aaaaa bakalım çikolatanın bendeki etkisi ne olacak” dedim. Hayır, gorile dönüşmedim ve dağıtmadım. Ama çikolatayı çoook sevdim. Bol fıstıklı. Çok lezzetli. Sonra reklamı yapanlara kızdım. Bu lezzetten yıllarca ayrı kaldım diye. Ki ben her çikolatayı sevmem ve yiyemem. 

Sonuç; bi kere daha reklamın önemi ve etkisi. Reklam deyip geçmemeli. Her adımı tek tek düşünülmeli. Ben “goril”e taktım, başkası “dağınıklık”a takabilir.